SHEPHERD
SHEPHERD
MOVIE
'' Een pequeño-ontsnapping in de pampa's del corazon''
Waarom noemen we een fietstocht van A naar B een avontuur, en een fietstocht van A terug naar A, nou ja, een fietstocht? De beste ideeën zijn vaak de eenvoudigste. Vooral in het begin. Pas als de uitvoering van het idee begint, beginnen de problemen. Er zijn allerlei praktische redenen waarom sommige van de beste ideeën nooit het levenslicht hebben gezien. Nou, deze keer niet. Dit idee had ook geen specifieke reden nodig, behalve de honger naar vrijheid en avontuur. Het kwam zomaar uit de lucht vallen. Het idee: laten we naar een zonnige plek reizen en fietsen. Drie nachten en vier dagen. En om het allemaal wat minder voorspelbaar te maken, hebben we voor deze reis een paar voorwaarden gekozen: zon, asfalt (van dat grappige compacte grindspul) en een lange, onbekende route van A naar B. A werd Madrid. B werd Valencia. De zon speelde hard to get. En op de een of andere manier werd het asfalt zo nu en dan grind.
Dit is onze alternatieve stijl Ruta del Sol.
Dit is Roger, een vriend van mij. Roger is koning als het om logistiek gaat (erg handig als je van A naar B wilt gaan). Vandaar de mobiele telefoon in zijn hand. Hij regelde een koerier (duur - vraag niet) om onze fietstassen van Madrid naar Valencia te brengen. Vanuit het kloppende hart van Madrid - Estadio Santiago Bernabeu vertrokken we naar onze eerste etappe. We dachten: waarom zouden we niet meteen aan de eerste 100 kilometer beginnen? Op de fiets het centrum van Madrid verlaten bleek nog niet zo eenvoudig en voor we het wisten verdween het aarzelende voorjaarszonlicht in de schemering en al snel werd het pikdonker. Deze plotselinge overgang deed ons stoppen om even snel naar het hotel te bellen: ''Wij zijn een poco mas tarde, is de keuken nog in orde?''
Dag 2. Km 5 vanaf 220. We hebben een grote dag voor de boeg en wat wij Project Ruta del Sol noemden doet zijn naam niet eer aan. Het is koud, het is nat en het is mistig. Een kleine tegenvaller. Zwijgend gaan wij verder. Zo nu en dan houden we de sfeer erin met grapjes als: ''Wat een geweldig uitzicht toch?'' We zijn nog maar net begonnen, dus we kunnen de situatie nog steeds belachelijk maken. Maar serieus, wat een leeg landschap. We trekken een vergelijking met de Amerikaanse Heartlands. En omdat we alles een Spaanstalige naam hebben gegeven, noemen we dit gebied de 'Pampas Corazon'.
Dag 2. Km 70 van 220. We hebben eten en drinken nodig. En misschien nog wel belangrijker: warmte. We passeren veel verlaten dorpjes en komen terecht in Bar Los Cerillos, waar een open haard is. Zelfs in de dorpen voelt het nog steeds als op de Pampas: niemand daar. Geen winkels of bars en als die er zijn, is deze gesloten. ''Maar deze mensen moeten toch ook eten?'' vraag ik Roger, die druk bezig is met het checken van Google Maps. Zijn antwoord zegt genoeg: ''Welke mensen?''
Dag 2. Km 120 van 220. Om de boel wat op te fleuren, heb ik stiekem een stukje grind aan onze route toegevoegd. Ik vond het een geweldig idee, maar in werkelijkheid bleek het een boobytrap voor Roger te zijn. Hij heeft een lekke band en hij is not amused. Hij geeft niets om de schoonheid van het landschap, dat naar mijn mening ten goede is veranderd. Een bleek lentezonnetje begint te schijnen en de prachtige Laguna de Bezas presenteert zich aan ons. Ik heb nog nooit in mijn leven groener water gezien. Binnen 30 minuten gingen we van de ene wereld naar de andere. Als we na een uur weer op de asfaltweg komen, komt er een hipsterachtige Spanjaard naar me toe en zegt: ''Volgende keer maar met de grindfiets komen, want je bent nu in Montañas Vacias.'' Later die avond in het hotel , Ik herinner me wat de man zei en google de naam. Er gaat een fantastische wereld voor mijn ogen open, die ook wel het Spaanse Lapland wordt genoemd. De volgende keer neem ik de Diverge mee.
Als bikepackende Nederlanders zijn wij in deze regio volledig afhankelijk van Repsols en Pueblos. Elke keer dat we er een passeren, gaan we naar binnen en storten we ons op voedsel en water. Het is alsof je 's nachts in je slaapzak ligt en eruit moet om te plassen - doe het gewoon, aarzel niet. De volgende Repsol zou nog eens 50 kilometer verderop kunnen zijn. En nog iets over de bars: hoe 'cerrado' ze er ook uitzien, er is altijd wel een geheim woord dat je kunt gebruiken om hun keuken te openen. Het enige dat je altijd kunt bestellen: bocadillo. Con queso is goed. Conjamon nog beter. En con tomate y tortilla is gewoon de hemel.
Dit is de Torre Mudejar de El Salvador. De route doorkruist een vrij onbekend, niet-toeristisch gebied en we zijn benieuwd wat het landschap ons gaat brengen aan vegetatie, wegen, bergen en stadjes. We passeren zoveel pittoreske en volkomen Spaanse stadjes, maar er zijn twee steden in het bijzonder die adembenemend zijn; Teruel en Albarracin. Je zou het inderdaad eens moeten googlen. In het centrum van Teruel vinden we een overnachtingsplek. Het ligt op het platteland op een plateau op 915 meter hoogte, op de kruising van de twee rivieren Alfambra en Guadalaviar, en staat bekend om zijn vele Mudéjar-structuren. Nogmaals, je zou het eens moeten googlen.
Op dag drie kwam de zon. Om het plotselinge lentegevoel te versterken, waren de wegen van Aragon bedekt met bloesembladeren. Iedereen die wel eens een paar dagen achter elkaar op zijn of haar fiets heeft gezeten, weet dat er altijd lastige stukken zijn. Maar ook op de fiets beleef je deze geweldige geluksmomenten. Dit was er één van.
Valencia ligt op zeeniveau. Teruel, het startpunt van dag drie, ligt op ruim 900 meter hoogte. Het spreekt voor zich dat dag drie een goede dag was. Zon, warmte, veel stadjes met bars, bloesem en veel lange, lange wegen, sommige omhoog, maar de meeste naar beneden. Hemels.
De Spanjaarden zijn goed in veel dingen, maar snoep maken hoort daar niet bij. Je vraagt jezelf af: ''Hoe moeilijk kan het zijn?'', maar zelfs hun snoepjes in Haribo-stijl zijn vreselijk. Dit is vooral moeilijk als je veel moet rijden en jezelf moet bijtanken met suikerhoudend spul en water. Godzijdank voor Oreo. Siempre mas Oreo, nietwaar?
Er gaat niets boven het binnenrijden van een bruisende grote stad na ruim 500 kilometer rechte wegen, natuur en veel stilte. En Valencia binnenrijden is de kers op de taart. Met bruisende straten, gelach en een gastvrije 21 graden Celsius bereiken we onze bestemming. Dit brengt mij terug bij mijn eerste vraag. Waarom zou je van A naar B gaan in plaats van van A naar A? Waarom het gedoe om van Madrid naar Valencia te reizen in plaats van een gemakkelijk rondje langs de kust? Het antwoord is eenvoudig. Je laat iets achter waar je nooit meer naar terug zult gaan. Althans, niet op deze reis. Het voelt alsof het allemaal aan jou is, de goede en de slechte beslissingen. Er is geen weg meer terug, alsof je het huis verlaat zonder je sleutels. En het allerbelangrijkste: je bestrijkt een veel groter gebied om in te spelen. Het feit dat je door moet gaan, zorgt ervoor dat je plekken ziet waar je waarschijnlijk nooit zou komen. De berg die u vanuit het hotel afdaalt, hoeft u aan het eind van de dag niet meer te beklimmen. Het draagt allemaal bij aan dat gevoel van vrijheid en avontuur, wat de belangrijkste redenen waren om aan deze fietstocht te beginnen, en, laten we eerlijk zijn, de belangrijkste redenen zijn om aan welke fietstocht dan ook te beginnen.
